درود.
من در طی زندگی در گروه‌ها و مجالس اموزشی، زیاد شرکت کرده‌ام اما گاهی وقتها در بعضی از آنها حضورم فقط فیزیکی بوده.
از آنجایی که در زندگی به دنبال یافتن آرامش در پناه  هنر و استعدادم یعنی نویسندگی بوده ام، وقتی با مدرسه نویسندگی وبالطبع موسس آن استاد شاهین کلانتری آشنا شدم، مسیرم را یافته شده دانستم و از آن به بعد حضورم در این محفل نوشتن از دل و جان و از سر شوق  بوده. گمشده ام را یافتم و در مدرسه نویسندگی خیمه زده و اطراق کردم.

صفای دل، دلسوزی، آگاهی و دانایی آقای کلانتری روح خلاق و استعداد نوشتن درونم را بعد از نیم قرن زنده کردند و با صبوری توآم با آموزش‌های اصولی و کلاسیک این استعداد را در من پرورش دادند.
از نظر من مدرسه ی نویسندگی پکیج و منوی کامل آموزش‌هایی بود از هر آنچه که یک نویسنده برای نویسنده شدن در همه‌ی زمینه های تولید محتوا نیاز دارد. از جمله‌ی این آموزش‌ها:

داستان کوتاه و بلند، رمان، قصه، زندگی نوشت، خاطره نویسی و خاطره گویی، شعر کلاسیک و شعرنو، مقاله و جستار نویسی، نوشتن جملات قصار، موجز و کوتاه، فیلمنامه نویسی و نمایشنامه نویسی، کاریکلماتور و  کاریکلشعر، ضبط پادکست، نوشتن انواع طنز های فاخر، هجو و هزل، لطیفه و فکاهی و…

خدا را شاکرم که این استاد نیکو صفت را در مسیر زیستم قرار داد تا توسط ایشان دستش را از آستین فرزندش یعنی شاهین عزیز، بیرون بیاورد و مرا بیاموزد که هربار خودم را بهتر بشناسم و با آموزش نویسندگی دوباره و هرباره  در روح متولد بشوم.
با آموختن اصولی در این پایگاه توانستم با کمک« نوشتن درمانی » به پرورش،  خودشناسی و خودسازی و به دنبالش به آرامش نسبی که برای انسان شتاب‌زده امروزی فوق از هر اولویتی است و در هیچ دکان عطاری یافت نمی‌شود، دست یابم.

استاد شاهین کلانتری فرهیخته، اما خاکی و فروتن؛ خدایت تو را برای ادبیات ایران زمین و کل جهان به هستی فرستاده و تو را از گزند هر آسیبی حفظ کرده و خواهد کرد؛ زیرا هنوز بسیار آموزش‌ها برای بشریت دارید که از طریق شما باید به من نوعی نویسنده ابلاغ شود.

شما پیام‌آور و واسطه‌ی بین ما یعنی مریدانت و خدایمان هستید. پر برکت تر همچنان که هستید باشید.

استادی که کلمه را جسم پوشاندی سلامت تر، شادتر و آرام‌تر زیست کنید. آمین و آمین